Tijdens het praatkaffee van 26 maart kwam Stefaan Huyghebaert, een bezoeker van De Stem, op de proppen met een onwaarschijnlijk voorstel: hij wou een moderne gemeubelde woning volledig ter beschikking stellen voor (jong)volwassenen met een psychotische gevoeligheid en hun naasten. Hij had het over ‘El Camino’ (de ‘weg’), verwijzend naar de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella.
‘De bewoners’ zo zei hij ‘zouden er samen met hun netwerk een (voorlopige) thuis van kunnen maken’. En verder sprak hij nog over ‘zorg geven en ontvangen’, over ‘dialoog’ en ‘verbinding’. Hij polste naar onze mening, en of we daar interesse in hadden?
Een kleine maand later vonden we mekaar terug in het huis in kwestie, in de groene beemden van Bekegem. We waren met elf, elk met ons eigen verhaal, maar verbonden door de verwachting (en misschien wel het verlangen) om van het voorstel van Stefaan iets te maken.
Na een eerste voorzichtig kwartiertje ontwikkelde de onwennigheid zich tot een gesprek, een dialoog, een meerstemmige open dialoog. ‘Wat zou dit kunnen worden?’ ‘Wie zou zich aangesproken voelen?’ En hoe, en wanneer, en…
Wat echter wél steeds duidelijker werd was dat dit gesprek moest worden verder gezet met meer/of ander mensen, mensen voor wie dit huis een betekenisvol rustpunt zou kunnen zijn op hun weg… Mensen met een (psychotische) kwetsbaarheid, hun familieleden, vrienden…
En zeker bestond bij velen (misschien wel bij iedereen) het gevoel dat ‘El Camino’ een bijzondere plek kon worden.